Maria Gibała – Palenie pierza

Liryka Marii Gibały jest wiarygodna. Cóż to takiego wiarygodność w poezji czy w ogóle w sztuce? To oznacza, że wierzymy, iż uczucia, ekspresja, emocje, które poetka wyraża albo stara się wyrazić, są jej prawdą wewnętrzną, nieskłamaną, niezapożyczoną, są jej, tylko jej, doznaniami i uczuciami – a równocześnie – i wtedy utwory poetki wydają się najlepsze – dotyczą każdego z nas. Pisząc „wiarygodne”, mam na myśli nie tylko treści, ale także formę: charakterystyczną tylko i wyłącznie dla jej stylu, dla jej dykcji poetyckiej. Ma swoje słowa, swój sposób zaklinania rzeczywistości i artystycznego przetwarzania jej. Poeta rodzi się bowiem w momencie, gdy wkracza na własną ścieżkę stylu. Nie wtedy, gdy uczenie naśladuje kogoś innego, nawet wielkiego, i jest zgrabną imitacją Szymborskiej, Świrszczyńskiej czy Poświatowskiej, lecz wtedy, gdy udaje mu się być Sobą, dorosnąć do Siebie, znaleźć odpowiednie słowo dla siebie, odpowiedni i wiarygodny sposób opowiadania o sobie, o swoim świecie, choćby skromnym, ale na własną miarę. […]

Józef Baran