Marta Fox – Rozmowy z Miró

Opis

O poezji Marty Fox pisali:

Marta Fox pisze o tym, co w życiu dziwne, nieokreślone, niemożliwe. Wyrafinowanie zmysłów łączy się z wyrafinowaniem liryzmu. Poetyckie oblicze Marty Fox patrzy na czytelnika uśmiechniętą melancholią Tajemnicy.
Janusz Styczeń

Marta Fox sięga odważnie poza świat realny, przekracza granice nieba.
Zdzisław Łączkowski

Życie zmysłami, palące namiętności, wywołane nimi rozdarcia, tęsknoty – u Marty Fox bywa to również oznaką osamotnienia, o którym komunikuje nam wyciszonym głosem.
Jan Pierzchała

Wrażenie robią „freudowskie spętlenia” wyobraźni, jej tajemniczy i oniryczny klimat. Jej narracje są dynamiczne, w porę i dobitnie skończone, intrygujące jakąś ukrytą męsko-damską grą, uświadamiające, że kobiecość jest arcyskomplikowanym i jakby niepojętym dla mężczyzn interiorem sprzeczności.
Udało się Marcie Fox sięgnąć, gdzie jeszcze u nas nikt nie sięgał, w naprawdę splątane intencje niepewnego (co do płci i roli) człowieka, w niezgłębione i niepewne, stanowiące o człowieczeństwie, decyzje metafizyczne. A przy tym – jakże się to lekko, z ciężką duszą, czyta…
Karol Maliszewski

Marta Fox uwielbia wcielać się w różne podmioty doznające miłości, lęku, oczekiwania, nadziei, samotności. We wspaniałym cyklu wierszy bohaterka jest jakby modelką Joana Miró, wcieloną w jego obrazy, w sytuacje kreujące nastroje z tamtych płócien. Dlaczego Miró? Tego dokładnie nie wiem, to wie sama Fox, ale przypuszczam, że surrealizm hiszpańskiego malarza szczególnie odpowiada wyobraźni poetki, jest złożony z tylu konkretów i tak nierzeczywisty zarazem.
Leszek Żuliński

Ta kobieta ma tkliwe wnętrze, ale stara się, jak tylko może, to ukryć. Ta poezja w swojej najgłębszej warstwie jest konfesyjna. Ukrywając się w androgynicznych pozach, zmieniając maski, bezgłośnie mówi o swoich najintymniejszych doznaniach.
Dariusz Tomasz Lebioda

Marta Fox chciałaby zgłębić tajemnicę ludzkiej natury, pociąga ją to, co mroczne, poza zasięgiem woli, zdeterminowane ślepym instynktem. Marta Fox kontynuuje linię Safony, Poświatowskiej, Świrszczyńskiej.
Anna Węgrzyniakowa

W wierszach Marty Fox wrażenia z lektur mieszają się z nadrealistycznymi wizjami, wspomnienia jawy ze wspomnieniami snów, gdzie można się wcielać w postaci literackie, łączyć z nimi, mówić ich głosami. Żyć przez to bogaciej.
Jacek Łukasiewicz

Marta Fox doskonale zdaje sobie sprawę z możliwości zabawy konwencjami i stylami literackimi, świadomie wykorzystuje cytat, pastisz literacki, wokół lirycznej, osobistej wypowiedzi buduje często prześmiewczą przestrzeń doświadczeń innych ludzi. Erotyzm tych wierszy, bardzo subtelny, bardziej przypomina grę literacką niż zapis miłosnych doświadczeń.
Iwona Smolka